مجازی سازی (Virtualization)

یکی از بزرگترین مشکلاتی که مدیران فناوری اطلاعات با آن روبروهستند، تعداد بیش از اندازۀ سخت‌افزارهای سرویس دهنده تک‌کاره (Single- purpose Server) است. مهمترین علت برای افزایش تعداد چنین سخت افزارهایی، ناسازگاری برنامه های کاربـردی است که بر روی سرورهای مختلف اجـرا می شوند که در نتیجه آن، مدیران سیستم ترجیح می دهند که برنامه های کاربردی را بر روی سرورهای مجزا اجرا کنند.

درظاهر افزایش تعداد سرورها مشکل چندان بزرگی به حساب نمی آید ولی به مرور زمان مشخص می‌شود که هزینه های سنگین پنهانی برای افزایش بی رویه سرورها باید پـرداخت گردد. هزینه های سخت افزاری، برق مصرفی سرورها، تجهیزات خنک کنندۀ مرکز داده، مکانی که سرورها باید در آن نگهداری شوند و از همه مهمتر کارشناسان خبره‌ای که وظـیفه مدیـریت سیستم‌ها را چه از لـحاظ سخت افزاری و چه از لـحاظ نرم‌افزاری، بر عهده دارند،

از این رو تعدد این قبیل مشکلات مدیران را مجاب می کند که تلفیق سرویس‌دهنده‌ها (Server Consolidation) را به عنوان یک اصل بپذیرند.

مطمئن ترین روش برای Server Consolidation استفاده از تکنولوژی مجازی سازی (Virtualization) است. مجازی‌سازی امکان راه‌اندازی چند ماشین مجازی (Virtual Machine) را بر روی هر سخت‌افزار فیزیکی فراهم می‌کند. هر یک از ماشین‌های مجازی میتوانند دارای سیستم عامل خود باشند و آن را اجرا کنند. به این ترتیب با استفاده از مجازی‌سازی می توان بر روی یک سرور و در یک زمان، چندین سیستم عامل (حتی ناسازگار با هم) را راه اندازی کرد که هر کدام از سیستم عامل‌ها یک برنامه کاربردی را اجرا می کنند.